‘Nait soezen, maar broezen’, is het motto van Hans en Tini. Wie rond etenstijd hun huis binnenkomt, krijgt een bord eten aangeboden. Ook labrador Noa begroet iedere gast met enthousiasme.
Beeld: Rob Niemantsverdriet
Hans en Tini houden van mensen – jong en oud – en van gezelligheid. ‘Jullie hebben altijd leuke buren’, zeggen bekenden wel eens tegen ze. Maar de waarheid ligt genuanceerder, vindt Tini. “Wat je geeft, krijg je terug.”
Tini moest drie jaar geleden afscheid nemen van haar geliefde werk als juf in de onderbouw. De bestralingstherapie die ze kreeg tegen borstkanker beschadigde haar longen. Ze is snel moe. Haar wilskracht houdt haar op de been. “Dat heb ik van mijn moeder. Op haar 82e zei ze nog: ‘Je moet je er toe zetten.’”
Gastvrij zijn Hans en Tini ook voor de sociale netwerken van hun kinderen. In de basisschooltijd hielden ze reünies voor de vriendjes en vriendinnetjes die hun kinderen op de camping leerden kennen. Hans en Tini blikken er met vreugde op terug. Hoewel ze hun gastvrijheid soms betreuren (‘dan zeggen we: ‘Dit was de laatste keer!’), blijft de deur van hun huis open staan. Tegenwoordig verkassen ze soms een avond naar de bovenverdieping zodat Jordi, de zoon die nog thuis woont en jeugdtrainer is, ongestoord met de jongens van de voetbalvereniging kan gamen.
En iedere donderdagavond is er ruimte voor Chris (23), een vroegere – verstandelijk beperkte – overbuurjongen die bij hen in de straat kwam wonen toen hij 9 was. Hij trok zich terug in zijn kamer als zijn ouders visite kregen. Ook van Hans wilde hij niets weten, totdat hij de gitaar erbij pakte. “We bleken allebei van muziek te houden, hè Chris?”, zegt Hans tegen hem.
“Gitaarspelen lijkt heel makkelijk”, zegt Chris die zijn zwarte elektrische gitaar met versterker in de woonkamer klaarzet. “Maar dat is het niet.”
Hans leerde hem gitaar spelen, zoals hij het zichzelf ooit aanleerde. Zonder notenschrift. Tenzij Hans een urgente afspraak heeft, spelen ze iedere week samen. Tini is meestal publiek.
Ze tikt Chris op zijn schouder. “Chris, er zijn nog twee stukjes taart over van Hans’ 60e verjaardag”, zegt ze tegen hem. “Zal ik ze bewaren voor Hans en mij of wil jij nog een stukje?” Ze knipoogt naar haar man.
Chris glimlacht. “Lekker”, zegt hij gretig.
Hij komt graag bij Hans en Tini over de vloer. “Ik kan serieus met ze praten én grapjes met ze maken”, zegt hij. Drie jaar geleden gingen ze met z’n allen naar het Gelredome in Arnhem voor een concert van The Eagles. Paul Garrack zat in het voorprogramma. “Weet je nog, Chris?”, vraagt Tini. Hij weet het nog.
Dan is het tijd voor actie. Tequila Sunrise van the Eagles. Hans zet in met een jazzgitaar en zingt. Chris concentreert zich op zijn gitaarspel. Net na de helft speelt hij een solo en daarna eindigen ze het lied samen. Ze slaan een high five. “Nice man”, zegt Hans tegen Chris.
[bio]
Hans Beeksma (60) is directeur van twee openbare basisscholen in Vlagtwedde: de Willem Lodewijck en De Clockeslach. Na de pedagogische academie werkt hij sinds 1976 in het onderwijs.
Hij woont in Hoogeveen met zijn vrouw Tini (59) die na de KLOS vanaf 1975 in het basisonderwijs werkte. Zij raakte drie jaar geleden arbeidsongeschikt als gevolg van borstkanker. Samen hebben ze drie kinderen: Bjorn (32), Ilse (30) en Jordi (23). De oudsten wonen op zichzelf in Hoogeveen.