In de Haagse bovenwoning op hemelsbreed 500 meter afstand van de zee ruikt het naar verse erwtensoep.
Beeld: Rob Niemantsverdriet
Op de eettafel ligt een stapel boeken: de biografie van Hilary Clinton, Beter – over de leukemie van zwemmer Maarten van der Heijden en een dik werk met ‘alles wat je moet weten over scheiden’, getiteld Exit.
“Vooral vanwege het hoofdstuk over ‘wat als hij niet meewerkt’”, grapt Heloïse (40), terwijl ze haar laptop dicht klapt. Nadat ze een Na de bel-interview las met een ‘braaf’ docentenpaar, meldde ze zichzelf in een opwelling aan. Nu het zover is, realiseert ze zich dat ze veelal met werkgerelateerde zaken bezig is. “De computer staat altijd aan. Ik heb geen hobby of zo.”
Het loopt tegen vijf uur. Dochter Noa (13) ligt op de bank onder een deken naar de tv-serie Den Uyl en de affaire Lockheed te kijken. Zoon Rafael (17) stapte vanochtend op het vliegtuig naar Londen voor een yu-gi-oh!-toernooi, een Japans kaartspel.
Toen Rafael 9 jaar was, kreeg hij acute lymfatische leukemie. Zijn overlevingkans was dertig procent. Heloïse: “Ik dacht: als hij een passie heeft, blijft hij leven.” Dat werd yu-gi-oh!. “Hij had vaak niet de energie om te lopen of een boek te lezen; dit kon liggend in bed.”
Het ziekbed van haar broer beschadigde ook Noa. Drie jaar lang draaide het leven om chemokuren en ziekenhuisopnames. Bij koorts moesten ze in het ziekenhuis in Rotterdam blijven en kwamen ze niet thuis (in het Zeeuwse dorp Kloetinge).
Door het chronisch ontbreken van rust en regelmaat in het gezin raakte Noa (die op haar 2e de diagnose ‘selectief mutisme’ kreeg) in een negatieve spiraal.
Sinds ze in Den Haag wonen, begint Noa haar draai weer te vinden. Iedere dag naar school lukt nog niet, maar ze doet thuis vijf vakken.
Er klinkt opeens gezang van buiten. Het is oma, Heloïses moeder. Ze kondigt haar aanwezigheid luidkeels zingend aan, omdat ze in een rolstoel zit en niet bij de deurbel kan. Het is de zuivere stem van een mezzosopraan. ‘Noooo-aaaa, wil je eeeeven oooopendoen?’
Heloïse: “Ze is als baby ingeënt met een vervuild vaccin; daar zat polio in.” Het weerhield haar niet van studeren – theologie en conservatorium – en het krijgen van kinderen. “Ze is spijkerhard.”
Heloïses vader zorgt voor haar. Na de echtscheiding koos Heloïse een woning in de buurt van haar ouders, zodat ze ad hoc zorg kan verlenen. “Iets tillen, samen kleding kopen of mijn moeder op de wc zetten.”
Noa komt weer boven met een tas vol fruit ‘van een dure groenteboer’ waar ze zelf nooit komen: aardbeien, blauwe bessen, kiwi’s. “Op maandag komt ze ook nog met een vleespakket van de slager”, lacht Heloïse een beetje beschaamd.
Als Rafael morgen terug is, rijden ze met z’n allen naar het vakantiehuisje in Stolwijk. Daar is een moestuin en een kweekkas met komkommers, paprika’s en pepers. Heloïse maakt er mosterd en likeur van kweeperen en jam van pruimen. “We doen daar net of we in Toscane zijn.”
Wie?
Heloïse Jonkers (40) is docent geschiedenis (0,8 fte) bij de Fontys lerarenopleiding geschiedenis in Tilburg en Den Bosch en werkt een dag bij het Sorghvliet Gymnasium in Den Haag. (‘De middelbare school waar ik als kind afgestuurd ben, maar schrijf dat maar niet op.’)
Daarvoor werkte ze op het Ostrealcollege in Goes, het Dalton Lyceum in Barendrecht en het Grifland College in Soest. Na de havo deed ze een jaar Vrije Hogeschool, een opleiding directiesecretaresse en de hbo-lerarenopleiding Geschiedenis in Amsterdam. Ze haalde daarna haar eerstegraads bevoegdheid aan de hogeschool.
Heloïse is in 2012 gescheiden en woont sinds vorig jaar in Den Haag, haar geboortestad, met de kinderen Noa (13) en Rafael(17) en lapjeskat Bitch.
Ze heeft een lat-relatie met een collega.
Rafael zit in 4 vwo.
Noa zit thuis vanwege psychische problemen (is een schoolweigeraar volgens Bureau Leerplicht), en doet thuis vijf vakken: Nederlands, Engels, wiskunde, biologie en geschiedenis.
(Dit is een aflevering uit de serie Na de bel waarin leerkrachten een inkijkje geven in hun privéleven.)