Diabetes type 1? ‘Ik vertel het liever niet’

Schaam jij je voor je diabetes of loop je als het ware te koop met je insulinepomp? Annemiek (18) verstopt haar pomp tussen haar kleren en prikt op plekken waar niemand haar kan zien, Marline draagt haar pomp aan de broekriem en schaamt zich er absoluut niet voor.

Marline Marks (22)

Diabetes: type 1 sinds haar 8e

Privé: 4e jaars pabo-student. Woont in Almere bij haar ouders. Heeft 1,5 jaar een relatie met Tom.

Bijzonder: Schaamt zich totaal niet

‘Je moet er duidelijk over zijn’

‘Hey, heb jij je pomp gewoon aan je broek hangen?’ Marline Marks (22) schaamt zich totaal niet voor haar diabetes. ‘Daar heb je vooral jezelf mee.’

“Diabetes hoort bij me, en de pomp dus ook. Mijn motto is: als je het niet leuk vindt om te zien, kijk je maar een andere kant op. Ik kom vaak jonge meiden en vrouwen tegen die verrast reageren op de manier waarop ik ermee omga. ‘Heb jij je pomp gewoon aan je broek hangen?’, vroeg een meisje onlangs op het damestoilet. Ja, want dan kan ik er het makkelijkst bij. Zij had de hare weggemoffeld tussen haar broek en haar kleding, zodat niemand het kon zien.”

“Zoiets kwam in mij nooit op. Mijn pomp is zichtbaar en opvallend versierd met kleurrijke stickers die bij het seizoen passen. Ik zie het als een mechanische alvleesklier. Ik werk als juf en mijn leerlingen in groep 6, 7 en 8 weten wat diabetes is, omdat ik hun vragen beantwoord en uitleg wat er in mijn lichaam gebeurt.”

“Mijn vader heeft ook diabetes en gaat daar positief mee om. Mijn eigen diagnose was een schok, maar ik dacht vrij vlot: ‘Als papa het kan, kan ik het ook.’ Soms denk ik: waarom ik? Of: hoe zou ik zijn zonder diabetes? De steun van mijn ouders en het begrip van mijn vrienden helpen mij dat gevoel relativeren. Als ik negatief met mijn diabetes omga, heb ik vooral mezelf ermee.”

“Eén keer ben ik gepest vanwege de diabetes, dat was op de middelbare school. Terwijl ik prikte, maakte een jongen een lullige opmerking. Toen ben ik héél boos geworden. ‘Waar haal je het lef vandaan om iemand met een ziekte te pesten?’ Ik heb nooit meer last van hem gehad.”

“Mijn ervaring is dat duidelijk zijn over je diabetes het enige is dat helpt. Het begrip van anderen voor jou begint bij jezelf. In de supermarkt trof ik een vrouw die de pomp uit schaamte had ingeruild voor een pen. Haar heb ik mijn telefoonnummer gegeven. Ik gun het anderen om zich net zo lekker te voelen als ik.”

Annemiek Pols (18)

Diabetes: type 1 sinds haar 16e

Privé: Woont in Lollum (Fr.). Doet de opleiding tot onderwijsassistent niveau 4. Annemiek wil docent worden.

Bijzonder: Schaamt zich voor haar diabetes.

‘Ik vertel het liever niet’

Ze heeft een onzichtbare pomp, meet als niemand het ziet en zwemmen doet ze zelden meer. Annemiek (18) schaamt zich voor haar diabetes. ‘Ik wil niet anders zijn dan de rest.’

“Ik schaam me voor mijn diabetes. En ik ben bang dat mensen het aan me kunnen zien. Ik koos bewust voor de draadloze pomp op mijn buik, omdat die het meest onzichtbaar is. Vroeger ging ik regelmatig zwemmen, maar sinds mijn diabetes heb ik nog maar twee keer gezwommen. Ik vind het vervelend dat er naar me gekeken wordt. Zo van: Wat heeft die daar?”

“Eén keer zei iemand: ‘Oeh, een robot’ met zo’n vies gezicht. Of: ‘Zij heeft een kastje op haar buik.’

Achteraf voel ik me dan rottig. Waarom kunnen zij zonder pomp en ik niet? Niet meer zwemmen is een oplossing om dit gevoel te vermijden. Mijn moeder vindt het vervelend voor me, maar ze zegt ook dat het erbij hoort. ‘Ik zou ook even kijken’, zegt ze. Kijken mag, en ik sta ook wel open voor vragen,  maar ik denk dat de meesten het niet begrijpen.”

“Toen ik de diagnose kreeg, werd ik al gepest op school. Daarom durfde ik niet te vertellen dat ik diabetes heb. Ik was bang dat ze me daarmee ook zouden pesten. Meten deed ik nooit in het openbaar. Op een dag ging het alarm af in de klas, omdat de pomp verstopt was. Met een rood hoofd rende ik de klas uit. Daarna wist iedereen het. Op mijn nieuwe school is wel bekend dat ik diabetes heb, maar de leraren vinden dat ik het zelf moet vertellen.”

“Inmiddels heb ik het een aantal vriendinnen verteld. Soms meet ik in hun bijzijn en dan informeren ze hoe hoog ik zit. Dat voelt als een steun. Onlangs deed ik mee aan een Facebook-actie: Show your pomp. Een enorme stap voor mij, maar ik kreeg er zoveel positieve reacties op. Dit interview is ook weer een stap. Binnenkort wil ik weer met mijn beste vriendin Linda gaan zwemmen. Linda komt voor mij op, daarom durf ik met haar wel te gaan, maar ik stel het tot nu toe nog voor me uit.”

(Interviews voor DIABC)